Urodziła się 2 sierpnia 1931 roku w Potulicach, zmarła 10 kwietnia 2011 roku w Rzeszowie. W 1955 roku ukończyła studia z filologii polskiej na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Po studiach rozpoczęła pracę w Liceum Pedagogicznym nr 4 w Toruniu jako nauczycielka języka polskiego. W roku 1964 otrzymała etat asystentki w Katedrze Języka Polskiego na UMK, gdzie pracowała pod kierunkiem Henryka Misza. W 1966 roku objęła stanowisko starszego asystenta w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. Pracę doktorską pt. „Zdania okolicznikowe we współczesnej polszczyźnie”, której promotorem był Kazimierz Polański, obroniła w 1971 roku na UMK. Habilitację uzyskała w roku 1991 na podstawie rozprawy pt. „Przekład maszynowy tekstów technicznych z języka rosyjskiego na język polski SCANLAN” w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie, a w 1992 roku rozpoczęła pracę jako profesor nadzwyczajny w Instytucie Filologii Rosyjskiej WSP w Rzeszowie. W latach 1993–1996 pełniła funkcję dyrektora Instytutu Filologii Polskiej w tej uczelni, do 2001 (kiedy to przeszła na emeryturę) była kierownikiem Zakładu Polszczyzny Współczesnej. Była członkiem PTJ, TMJP, Rzeszowskiego Towarzystwa Naukowego, International Society for Historical Linguistics i Societas Linguistica Europea. W latach 1976, 1983 i 1986 otrzymywała Nagrody Ministra, została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Uczennice: Grażyna Filip, Urszula Gajewska. Dorobek naukowy T.A. obejmuje przede wszystkim składnię języka polskiego, stylistykę, badania nad językiem pisarzy, translatorykę i językoznawstwo komputerowe.
Najważniejsze prace T.A. z zakresu składni poświęcone są wypowiedzeniom podrzędnym okolicznikowym (T.A. 1972, 1975ab, 1976ab). Autorka klasyfikuje te wypowiedzenia na podstawie kryteriów składniowo-semantycznych. Wyróżnia dwa rodzaje znaczeń porządkujących stosunki członów zdań złożonych: znaczenie stosunkowe strukturalne, mające regularny formalny wykładnik w strukturze wypowiedzi (np. Adam pił kawę, ponieważ pisał artykuł.) i znaczenie stosunkowe okazjonalne, mające charakter nieregularny i zwykle subiektywny (np. Nie wyrzekła tego słowa, bała się zdradzić tajemnicę swego szczęścia.). Znaczenie stosunkowe strukturalne, które autorka interpretuje jako wiązkę cech semantycznych wynikających z opozycji, w jakie wchodzą różne typy strukturalne zdań, może stanowić kryterium wyodrębnienia wypowiedzeń profrazowych. T.A. dzieli zdania okolicznikowe według czterech głównych pól relacyjnych: 1. relacji przyczynowo-skutkowej (zdania okolicznikowe uzasadniające i przyzwalające); 2. relacji czasu (zdania czasowe); 3. relacji miejsca (zdania miejscowe); 4. relacji jakości i ilości (zdania sposobu i miary). W obrębie każdej z tych grup stosuje dalsze podziały, a każdy typ najniższego szczebla poddaje dokładnej charakterystyce uwzględniającej możliwe wskaźniki zespolenia (spójniki, zaimki relatywne, korelaty), możliwą pozycję zdania podrzędnego oraz możliwą kombinację trybów czasownika w strukturze nadrzędnej i podrzędnej.
Ważne miejsce w dorobku składniowym T.A. zajmuje artykuł pt. „Elipsa i powtórzenie w żywej mowie” (T.A. 1978), w którym zabiera głos w dyskusji na temat zjawisk językowych opisywanych w literaturze jako elipsa pragmatyczna. Elipsę pragmatyczną interpretuje jako zastąpienie składnika w schemacie wypowiedzenia znakiem z innego kodu (gestem czy mimiką) (T.A. 1978: 178). Autorka dzieli elipsy na zupełne i niezupełne – drugi z tych typów to odmiana elipsy pragmatycznej uwarunkowana pojawieniem się w zdaniu elementu deiktycznego (Ampel 1978: 179). W tekście określone zostało, jakie elementy wypowiedzi (datum, novum) są najczęściej elidowane oraz jakie są podstawowe funkcje elipsy i powtórzenia w sytuacjach dialogowych.