Urodził się 8 lutego 1940 roku w Kielcach, zmarł w wyniku tragicznego wypadku 21 listopada 2008 roku w Poznaniu. W 1958 roku ukończył Liceum Pedagogiczne w Kielcach, zaraz po zdaniu matury rozpoczął studia z filologii polskiej na UAM w Poznaniu. Pracę magisterską pt. „Wybrane zagadnienia języka «Merkuriusza Polskiego» z 1661 roku” napisał pod kierunkiem W. Kuraszkiewicza w roku 1963. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w Katedrze Języka Polskiego UAM. W roku 1972 uzyskał stopień doktora na podstawie rozprawy pt. „Dopełniacz w funkcji biernika męskich form osobowych w liczbie mnogiej w polszczyźnie XVII wieku” i awansował na stanowisko adiunkta. Stopień doktora habilitowanego otrzymał w roku 1984 na podstawie rozprawy „Demorfologizacja rodzaju w liczbie mnogiej rzeczowników w polszczyźnie XVI–XVII wieku”. Od roku 1985 pracował na stanowisku docenta, a od roku 1991 profesora nadzwyczajnego. Wiosną 1994 roku otrzymał tytuł naukowy profesora, a w 1998 roku awansował na stanowisko profesora zwyczajnego. W roku akademickim 1987/1988 był dyrektorem Instytutu Filologii Polskiej UAM, w 1988 roku objął funkcję dziekana Wydziału Filologii Polskiej i Klasycznej UAM, którą piastował do roku 1993. W latach 1996–2002 kierował Zakładem Historii Języka Polskiego IFP UAM. Przez piętnaście lat, od roku 1985 do 2000, współpracował także z Uniwersytetem Szczecińskim, pełniąc ważną rolę w formowaniu językoznawstwa polonistycznego na tej uczelni. Był współinicjatorem powstania w 1991 roku Zakładu Historii Języka Polskiego US, którego w latach 1990–1992 był kierownikiem. W latach 2000–2003 należał do Centralnej Komisji ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych. Był członkiem Komitetu Językoznawstwa PAN, Rady Naukowej IJP
PAN, PTJ, Komisji Językoznawczej PTPN, Wydziału Filologiczno-Filozoficznego PTPN, Kieleckiego Towarzystwa Naukowego oraz TMJP. W latach 1983–1990 był głównym redaktorem Wydawnictwa PTPN, ponadto należał do komitetów redakcyjnych kilku czasopism –
„Studiów Polonistycznych”, „Studiów z Filologii Polskiej i Słowiańskiej”, „Slavii Occidentalis”,
„Studiów Językoznawczych”. Wszedł także do powołanego w 1991 roku Komitetu Redakcyjnego „Słownika języka polskiego XVII i 1. połowy XVIII wieku”.
218 • Paulina Rosalska
Na dorobek naukowy W.R.R. składa się blisko 200 pozycji bibliograficznych obejmujących przede wszystkim zagadnienia historii języka polskiego, krytyczne edycje tekstów oraz prace leksykograficzne. W literaturze tej szczególne miejsce zajmują opracowania dotyczące leksykologii historycznej oraz fleksji – w dużej mierze opisy te koncentrują się wokół problematyki wpływów obcych do polszczyzny oraz jej odmian regionalnych. Większość dorobku naukowego W.R.R. dotyczy języka doby staro- i średniopolskiej, obejmuje on jednak także prace poświęcone prasłowiańszczyźnie oraz polszczyźnie XIX wieku.
Z prac poświęconych zagadnieniom gramatycznym w dorobku W.R.R. w pierwszej kolejności należy wymienić te, które stanowią analizy zjawisk fleksyjnych w rozwoju języka polskiego. Problemów fleksji dotyczą zarówno prace poświęcone zjawiskom ogólnosystemowym,
jak i opisy szczegółowe będące składową szerszych analiz zabytków filologicznych oraz polszczyzny regionalnej. Wśród prac podejmujących zagadnienia ogólnosystemowe na pierwszym miejscu wymienić należy dwie monografie: „Dopełniacz w funkcji biernika męskich form osobowych w liczbie mnogiej w polszczyźnie XVII wieku” (W.R.R. 1975) oraz „Demorfologizacja rodzaju w liczbie mnogiej rzeczowników w polszczyźnie XVI–XVII wieku” (W.R.R. 1985). Pierwsza poświęcona jest procesowi kształtowania się gramatycznej kategorii męskoosobowości. W pracy tej zostało udokumentowane i szczegółowo opisane zjawisko przejmowania przez biernik końcówek fleksyjnych dopełniacza. Druga stanowi opis procesu unifikacji końcówek fleksyjnych celownika, narzędnika i miejscownika rzeczowników w liczbie mnogiej, a w konsekwencji zaniku różnic fleksyjnych między formami reprezentującymi różne rodzaje gramatyczne. Analiza została przeprowadzona zgodnie z założeniami strukturalizmu wypracowanymi przez Irenę Bajerową. W.R.R. wykorzystuje metodę przekrojów synchronicznych opierającą się m.in. na skrupulatnym doborze reprezentatywnych źródeł materiałowych, próbach ustalenia normy językowej w danym stadium rozwoju języka oraz na prezentacji danych w formie szczegółowych statystyk. Morfologizację rodzaju W.R.R. rozumie za M. Kucałą jako zwiększenie zależności form fleksyjnych rzeczowników od ich rodzaju (W.R.R. 1985: 11).