Leon Zawadowski

Pobierz

1. Biogram

Urodził się 28 sierpnia 1914 roku w Sankt Petersburgu w Rosji w rodzinie polskiej, zmarł

4 sierpnia 2018 roku w Oakville w Kanadzie. Filolog, romanista, teoretyk języka. Był absolwentem Gimnazjum im. T. Reytana w Warszawie, studiował filologię klasyczną na UW; znał kilka języków, w tym starożytną grekę, łacinę, sanskryt. Uczeń Jerzego Kuryłowicza; doktorat w zakresie filologii polskiej uzyskał 1948 roku na podstawie pracy „Do teorii zdań względnych” (opublikowanej jako „Zagadnienia teorii zdań względnych”, 1952). Od 1946 roku związany z UWr.; pełnił funkcję dziekana (1953–55), kierował Katedrą Językoznawstwa Ogólnego oraz Katedrą Filologii Romańskiej (1957–1968); był pierwszym redaktorem czasopisma „Romanica Wratislaviensia”. W 1955 roku odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. Po opuszczeniu Polski w 1969 roku przez krótki czas przebywał w Paryżu, następnie przeniósł się na Indiana University w Bloomington w Stanach Zjednoczonych, od 1971 roku (do przejścia na emeryturę w 1980 roku) był profesorem językoznawstwa i filologii romańskiej Lakehead University w Kanadzie. Był także aktywnym działaczem na rzecz Polonii w Kanadzie, założycielem i fundatorem organizacji Society for Catholic Life & Culture.

L.Z. jest autorem syntez z zakresu teorii języka: „Lingwistyczna teoria języka” (1966) i „Inductive Semantics and Syntax: Foundations of Empirical Linguistics: (1975), prac dotyczących semiotyki (1964b, 1977) oraz teoretycznych podstaw językoznawstwa strukturalnego (1950, 1956a, 1965ab, 1967, 1971). Ponadto analizował zagadnienia składni strukturalnej: zdania względne (1948, 1952), zdania rezultatywne (1953b), formy peryfrastyczne (1959a, 1962a), i semantyki strukturalnej: znaczenie morfemu (1957ac, 1958a), wpływ kontekstu na znaczenie (1951), polisemia pozorna (1959b). Badał też kontakty językowe (1958c, 1961a, 1961b). Przetłumaczył na język polski i udostępnił dla polskiego czytelnika prace czołowych strukturalistów europejskich: A. Martineta (1970), R. Jakobsona (L.Z. 1970; Jakobson 1989) (zob. Kaufman

2007; Ucherek 2015). Podejmował dyskusje z koncepcjami uczonych światowej rangi, m.in.z H. Beckerem, V. Pisanim, H. Kronasserem, U. Weinreichem (L.Z. 1954, 1956b, 1957b). L.Z. był jednym z czołowych przedstawicieli polskiego strukturalizmu, najwybitniejszym – jak o nim pisał A. Bogusławski (2014) – uczniem J. Kuryłowicza:

W moim rozumieniu po Baudouinie de Courtenay i Kuryłowiczu największy talent lingwistyczno-teoretyczny, już wśród Polaków z początku XX wieku, z której to doby pochodzi, trzeba przyznać, spore grono innych wybitnych językoznawców-teoretyków, by wspomnieć choćby Milewskiego, Heinza, Safarewicza, Doroszewskiego, Stiebera, Rysiewicza, Tokarskiego, Zabrockiego, przypadł w udziale właśnie Leonowi Zawadowskiemu (2014: 27).

2. Teoria języka i językoznawstwa

Jako zwolennik i propagator nowego wówczas językoznawstwa strukturalnego L.Z. wskazywał na możliwość przezwyciężenia za pomocą tego nurtu lingwistyki błędów (i ich konsekwencji) podejścia tzw. tradycyjnego do opisu języka. L.Z. (1980: 271–272) wyróżnił dwa okresy w rozwoju lingwistyki: przed-funkcjonalno-strukturalny (pre-F&S) i funkcjonalno-strukturalny (F&S), które różnicują następujące właściwości: 1. funkcja języka: wyrażanie myśli, emocji itp. (pre-F&S) vs. konwencjonalne przekazywanie informacji o rzeczywistości pozajęzykowej (F&S); 2. psychologizm (mentalizm): opis języka w odniesieniu do rzekomych faktów psychologicznych i mentalnych (pre-F&S) vs. antypsychologizm (antymentalizm, obiektywizm): opis bazuje na obserwacji tekstów (i ich odniesieniu do rzeczywistości pozajęzykowej) (F&S); 3. język traktowany jako zjawisko indywidualne; niezadowalające kategoryzacje tekstów (pre-F&S) vs. język traktowany jako zjawisko socjologiczne: fakty tekstowe eksplicytnie ujmowane jako okazy bardziej abstrakcyjnych klas (F&S); 4. niezadowalające ujęcia relacji między pojedynczymi faktami języka; tendencja do ‘atomizacji’ języka (pre-F&S) vs. podstawowa zasada (inter)relacji: język jest ujmowany jako ustrukturyzowany system (F&S); 5. prawie wyłącznie diachroniczne analizy języka (pre-F&S) vs. akcent położony na synchroniczny opis języka; diachronia na dalszym planie (F&S).

Największy wpływ na L.Z. wywarł strukturalizm praski oraz glossematyka L. Hjelmsleva (Wąsik 2001: 37). Językoznawstwo w ujęciu L.Z. jest dyscypliną autonomiczną, której przedmiotem może być wyłącznie tekst (ze znaczeniem) i współdziałanie czynników pozatekstowych z tekstem. Celem językoznawstwa funkcjonalnego jest opis funkcji elementów tekstów, bazujący na indukcji, przy czym indukcję rozumie L.Z. jako proces analizy, ale także jako relację zachodzącą między danymi a formułowanymi twierdzeniami, uznaje, że w nauce dedukcja nie jest możliwa bez wcześniejszej indukcji (1966, 1977).

Funkcja reprezentatywna tekstu jest konsekwencją konwencjonalnej relacji zachodzącej między elementami tekstu a rzeczywistością pozajęzykową, polega na konwencjonalnej transpozycji (odwzorowaniu) określonego fragmentu rzeczywistości pozajęzykowej. Z kolei funkcja komunikacyjna jest konsekwencją funkcji reprezentatywnej (1966, 1975). Elementy tekstowe (T) odsyłają do elementów pozatekstowych (R). Elementy tekstu mogą być wyodrębniane w wyniku zastosowania równocześnie dwóch procedur: delimitacji (komutacji) i abstrakcji (zob. Wąsik 2001: 38; Danielewiczowa 2013: 33). Na temat związków teorii znaku językowego L.Z. z koncepcją znaku K. Bühlera, zob. Wąsik 2015. Najprostszymi elementami w języku są fonemy (elementy diakrytyczne), funkcje semantyczne pełnią morfemy (jednostki) oraz konstrukcje (słowa, grupy, zdania). L.Z. przyjmował, że funkcję dowodu w językoznawstwie pełnią wyłącznie obserwacje związków T : R = T : R = T : R …, podlegają one w procesie analizy indukcyjnemu uogólnieniu. Gramatyka bazuje na zachodzeniu między elementami tekstów (w ujęciu syntagmatycznym) związków kookurencyjnych i konwencjonalnych, a także na wynikających z nich związków formalnych lub semantycznych; tworzą one prawa gramatyczne, zbiór tych praw to gramatyka danego języka (1966: 299).

3. Składnia i semantyka

Celem analizy faktów językowych w ujęciu L.Z. jest przypisanie funkcji formom składniowym, np. zdaniom względnym czy zdaniom rezultatywnym, por. → struktura powierzchniowa i głęboka. Opis transformacji składniowych (np. przekształcania dwóch zdań w zdanie ze zdaniem względnym) nie dotyczy powstawania zdania w perspektywie historycznej czy indywidualno-genetycznej, ale polega wyłącznie na ustalaniu korelacji form składniowych (z zachodzącymi odpowiedniościami znaczenia czy użycia) (1952: 14–17).

L.Z. wyróżnił dwa typy zdań względnych przymiotnikowych: (a) dystynkcyjne (odróżniające), służące dookreśleniu rzeczownika ze względu na funkcję wyznaczającą, oraz (b) narracyjne, dodające nową informację. Rozpoznaniu podtypu zdania względnego służą elementy tekstu, np. typ rzeczownika czy system zapowiedników (ten, taki vs. Ø), lub środki językowe użyte w kontekście; por. zdania, które wzięte bez kontekstu mogą być rozumiane dwojako, np. Podróżnicy, którzy odważyli się na tę wyprawę, zginęli w pustyni.: a) (Ci) podróżnicy, którzy się odważyli…; b) Podróżnicy – którzy odważyli się na wyprawę – zginęli. Efektem usunięcia zdania względnego dystynkcyjnego jest zdanie fałszywe (por. Pies, który kocha swego pana, nigdy go nie ugryzie. → Pies nigdy go [swego pana] nie ugryzie.), a zdanie względne narracyjne potraktowane jako dystynkcyjne tworzy pleonazm (por. Ptaki przelotne, które porzucają nasz kraj jesienią, udają się do ciepłych krajów.). Problematyka zdań względnych przymiotnikowych jest ściśle powiązana z zagadnieniem wyznaczania, por. zapowiedniki wyznaczające (indywiduujące) i określające (gatunkujące): ten vs. taki (1952).

Funkcja zdań rezultatywnych bazuje na relacji przyczynowo-skutkowej, nieodłącznie związanej ze zdarzeniem (wskazanym w tekście lub w kontekście). Podstawowymi środkami językowymi właściwymi zdaniom rezultatywnym są elementy zaimkowe, zróżnicowane pod względem formy, por. tak…, że … vs. w taki sposób, że…, a także szyku, por. is so interested vs. is interested so, wraz z intonacją (L.Z. 1953).

Powiązanie składni z morfologią analizował L.Z. na przykładzie konstrukcji peryfrastycznych (1959).

W analizach semantycznych L.Z. (1951) kładł nacisk na wpływ kontekstu (tj. elementów tekstu otaczających element badany) na znaczenie. Kontekst może determinować znaczenie lub nie; konsekwencją wpływu kontekstu i konsytuacji na znaczenie jest polisemia pozorna → monosemia i polisemia, por. np. wpływ czynników kontekstowych, np. Johan je jabłko.; Kot jest piękny.; wnioskowania Psy złapały zająca. (→ charty); czy konsytuacji (np. miasto) (1959).

Autor hasła:

Magdalena Żabowska, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu

Przypisy:

L.Z. 1948. „Zagadnienie teorii zdań względnych (Streszczenie)”. Sprawozdania Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego 3: 107–201.
L.Z. 1950. „On the Elements of Semantic Systems”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 10: 77–98.
L.Z. 1951. „Rzeczywisty i pozorny wpływ kontekstu na znaczenie (Przedstawione na posiedzeniu Wydziału Nauk Filologicznych dnia 1 lipca 1949 roku)”. Sprawozdania Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego 4, 1949, Dodatek 2. Wrocław: WTN, 1–18.
L.Z. 1952. Zagadnienia teorii zdań względnych. Wrocław: WTN.
L.Z. 1953a. „Correspondances de lexique et identités grammaticales”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 12: 25–54.
L.Z. 1953b. On the syntactic function of the clauses of result. Wrocław: WTN.
L.Z. 1954. „Henrik Becker, «Zwei Sprachanschlüsse»”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 13: 183–192.
L.Z. 1955. „Étymologie et valeur étymologique des mots”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 14: 157–189.
L.Z. 1956a. „Les fonctions du texte et des catégories des propositions”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 15: 31–63.
L.Z. 1956b. „O próbie syntezy problemów etymologii (Vittore Pisani, «L’etimologia», Torino, 1947)”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 15: 19–206.
L.Z. 1957a. „La signification du morphème”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 16: 3–35.
L.Z. 1957b. „O próbie syntezy semantyki (H. Kronasser, «Handbuch der Semasiologie»)”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 16: 187–208.
L.Z. 1957c. „Podzielność morfologiczna a znaczenie wyrazu”. Zeszyty Naukowe UWr im. Bolesława Bieruta, seria A, 5: 241–264.
L.Z. 1958a. „La signification des morphèmes polisèmes”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 17: 67–95.
L.Z. 1958b. „O przeglądzie problemów i wyników językoznawstwa współczesnego”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 17: 193–202.
L.Z. 1958c. „Recent synthesis of language contact”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 17: 175–191.
L.Z. 1959a. Constructions grammaticales et formes périphrastiques. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
L.Z. 1959b. „La polysémie prétendue”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 18: 11–48.
L.Z. 1961a. „Fundamental relations in language contact”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 20: 3–26.
L.Z. 1961b. „O monografii niemiecko-brazylijskiego kontaktu językowego”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 20: 175–188.
L.Z. 1962a. „O próbie syntezy składni strukturalnej”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 21: 181–192.
L.Z. 1962b. „Theoretical Foundations of Comparative Grammar”. Orbis 11: 5–20.
L.Z. 1963. „Substance and relation in language”. Rozprawy Komisji Językowej WTN 4: 5–26.
Leon Zawadowski • 299
L.Z. 1964a. „Główne cechy językoznawstwa funkcjonalnego, przedmowa”. W Podstawy języka. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 7–31.
L.Z. 1964b. „Relations et substance dans la langue”. Bulletin da la Société de Linguistique de Paris 59: 17–30.
L.Z. 1965a. „Induction et déduction en linguistique”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 23: 71–93.
L.Z. 1965b. „Primary data of linguistic analysis”. W Symbolae linguisticae in honorem Georgii Kuryłowicz. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 369–378.
L.Z. 1966. Lingwistyczna teoria języka. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
L.Z. 1967. „A Classification of Signs and Semantic Systems”. W To Honour Roman Jakobson (essays on the occasion of his 70. birthday, 11. October 1966), t. 3. The Hague: Mouton, 2333–2354. L.Z. 1971. „Sentence, It’s Grammatical Definition”. Linguistics 72(9): 95–112.
L.Z. 1975. Inductive Semantics and Syntax. Foundations of empirical linguistics (Janua Linguarum. Series Maior, 58). The Hague: Mouton.
L.Z. 1977. „Semiotics and Linguistics: Fruitful Interdependence: In Search of Semiotic Identity”. Le Journal Canadien de Recherche Sémiotique 4(2): 55–72.
L.Z. 1980. „The Definition of «Sentence» and John Ries’ Theory”. W Progress in Linguistic Historiography (Papers from the International Conference on The History of The Language Sciences, Ottawa, 28–31 August 1978), red. K. Koerner. Amsterdam: John Benjamins B.V., 271–295. L.Z. 1986. „Literal Value and Meaning”. Meta 31(2): 137–144.
Tłumaczenia przez L.Z.
Jakobson, R. 1989. „Dwa aspekty języka i dwa typy zakłóceń afatycznych”, tłum. L. Zawadowski. W W poszukiwaniu istoty języka. Wybór pism, red. M.R. Mayenowa. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 150–75.
Martinet, A. 1970. Podstawy lingwistyki funkcjonalnej, tłum. L. Zawadowski. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Bogusławski, A. 2014. „Leon Zawadowski: szkic z perspektywy osobistej”. Linguistica Copernicana 11: 15–28.
Danielewiczowa, M. 2013. „Myśl de Saussure’a w polskim przekazie lingwistycznym: promotorzy i oponenci”. Linguistica Copernicana 10: 29–50.
Handke, K., i E. Rzetelska-Feleszko. 1977. Przewodnik po językoznawstwie polskim. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Kaufman, S. 2007. „L’essence du texte spécialisé au-delà des concepts. Deux termes-clefs de la linguistique française en traduction polonaise. Leon Zawadowski traduit André Martinet”. W La traduction de qualité ou l’essence du texte préservée, textes réunis par M. Laurent. Paris: Editions Numilog, 172–180.
Pak, T. 1978. „Leo Zawadowski, «Inductive semantics and syntax: Foundations of empirical linguistics»”. Linguistics 16(204): 67–76.
Ucherek, W. 2015. „Autour des traductions polonaises des ouvrages linguistiques d’auteurs français”. Revue du Centre Européen d’Etudes Slaves 4: https://etudesslaves.edel.univ-poitiers.fr:443/etudesslaves/index.php?id=821.
Wąsik, Z. 2001. „General Linguistics in the History of the Language Sciences in Poland: Late 1860s – late 1960s”. W Towards a History of Linguistics in Poland: From the early beginnings to the end of the 20^th century, red. E.F.K. Koerner, i A. Szwedek. Amsterdam/Philadelphia: John Benjamins, 3–51.
Wąsik, Z. 2015. „Ferdinand de Saussure, Charles S. Peirce and Karl Bühler: In search of a common denominator for sign conceptions”. Studia Kulturoznawcze 1(7): 227–246.
Wierzbicka A. 1976. „Leon Zawadowski. «Inductive Semantics and Syntax: Foundations of empirical linguistics»”. International Review of Slavic Linguistics 1(2–3): 385–395.
L.Z. 1948. „Zagadnienie teorii zdań względnych (Streszczenie)”. Sprawozdania Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego 3: 107–201.
L.Z. 1950. „On the Elements of Semantic Systems”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 10: 77–98.
L.Z. 1951. „Rzeczywisty i pozorny wpływ kontekstu na znaczenie (Przedstawione na posiedzeniu Wydziału Nauk Filologicznych dnia 1 lipca 1949 roku)”. Sprawozdania Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego 4, 1949, Dodatek 2. Wrocław: WTN, 1–18.
L.Z. 1952. Zagadnienia teorii zdań względnych. Wrocław: WTN.
L.Z. 1953a. „Correspondances de lexique et identités grammaticales”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 12: 25–54.
L.Z. 1953b. On the syntactic function of the clauses of result. Wrocław: WTN.
L.Z. 1954. „Henrik Becker, «Zwei Sprachanschlüsse»”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 13: 183–192.
L.Z. 1955. „Étymologie et valeur étymologique des mots”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 14: 157–189.
L.Z. 1956a. „Les fonctions du texte et des catégories des propositions”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 15: 31–63.
L.Z. 1956b. „O próbie syntezy problemów etymologii (Vittore Pisani, «L’etimologia», Torino, 1947)”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 15: 19–206.
L.Z. 1957a. „La signification du morphème”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 16: 3–35.
L.Z. 1957b. „O próbie syntezy semantyki (H. Kronasser, «Handbuch der Semasiologie»)”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 16: 187–208.
L.Z. 1957c. „Podzielność morfologiczna a znaczenie wyrazu”. Zeszyty Naukowe UWr im. Bolesława Bieruta, seria A, 5: 241–264.
L.Z. 1958a. „La signification des morphèmes polisèmes”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 17: 67–95.
L.Z. 1958b. „O przeglądzie problemów i wyników językoznawstwa współczesnego”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 17: 193–202.
L.Z. 1958c. „Recent synthesis of language contact”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 17: 175–191.
L.Z. 1959a. Constructions grammaticales et formes périphrastiques. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
L.Z. 1959b. „La polysémie prétendue”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 18: 11–48.
L.Z. 1961a. „Fundamental relations in language contact”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 20: 3–26.
L.Z. 1961b. „O monografii niemiecko-brazylijskiego kontaktu językowego”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 20: 175–188.
L.Z. 1962a. „O próbie syntezy składni strukturalnej”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 21: 181–192.
L.Z. 1962b. „Theoretical Foundations of Comparative Grammar”. Orbis 11: 5–20.
L.Z. 1963. „Substance and relation in language”. Rozprawy Komisji Językowej WTN 4: 5–26.
Leon Zawadowski • 299
L.Z. 1964a. „Główne cechy językoznawstwa funkcjonalnego, przedmowa”. W Podstawy języka. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 7–31.
L.Z. 1964b. „Relations et substance dans la langue”. Bulletin da la Société de Linguistique de Paris 59: 17–30.
L.Z. 1965a. „Induction et déduction en linguistique”. Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego 23: 71–93.
L.Z. 1965b. „Primary data of linguistic analysis”. W Symbolae linguisticae in honorem Georgii Kuryłowicz. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 369–378.
L.Z. 1966. Lingwistyczna teoria języka. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
L.Z. 1967. „A Classification of Signs and Semantic Systems”. W To Honour Roman Jakobson (essays on the occasion of his 70. birthday, 11. October 1966), t. 3. The Hague: Mouton, 2333–2354. L.Z. 1971. „Sentence, It’s Grammatical Definition”. Linguistics 72(9): 95–112.
L.Z. 1975. Inductive Semantics and Syntax. Foundations of empirical linguistics (Janua Linguarum. Series Maior, 58). The Hague: Mouton.
L.Z. 1977. „Semiotics and Linguistics: Fruitful Interdependence: In Search of Semiotic Identity”. Le Journal Canadien de Recherche Sémiotique 4(2): 55–72.
L.Z. 1980. „The Definition of «Sentence» and John Ries’ Theory”. W Progress in Linguistic Historiography (Papers from the International Conference on The History of The Language Sciences, Ottawa, 28–31 August 1978), red. K. Koerner. Amsterdam: John Benjamins B.V., 271–295. L.Z. 1986. „Literal Value and Meaning”. Meta 31(2): 137–144.
Tłumaczenia przez L.Z.
Jakobson, R. 1989. „Dwa aspekty języka i dwa typy zakłóceń afatycznych”, tłum. L. Zawadowski. W W poszukiwaniu istoty języka. Wybór pism, red. M.R. Mayenowa. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 150–75.
Martinet, A. 1970. Podstawy lingwistyki funkcjonalnej, tłum. L. Zawadowski. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Bogusławski, A. 2014. „Leon Zawadowski: szkic z perspektywy osobistej”. Linguistica Copernicana 11: 15–28.
Danielewiczowa, M. 2013. „Myśl de Saussure’a w polskim przekazie lingwistycznym: promotorzy i oponenci”. Linguistica Copernicana 10: 29–50.
Handke, K., i E. Rzetelska-Feleszko. 1977. Przewodnik po językoznawstwie polskim. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Kaufman, S. 2007. „L’essence du texte spécialisé au-delà des concepts. Deux termes-clefs de la linguistique française en traduction polonaise. Leon Zawadowski traduit André Martinet”. W La traduction de qualité ou l’essence du texte préservée, textes réunis par M. Laurent. Paris: Editions Numilog, 172–180.
Pak, T. 1978. „Leo Zawadowski, «Inductive semantics and syntax: Foundations of empirical linguistics»”. Linguistics 16(204): 67–76.
Ucherek, W. 2015. „Autour des traductions polonaises des ouvrages linguistiques d’auteurs français”. Revue du Centre Européen d’Etudes Slaves 4: https://etudesslaves.edel.univ-poitiers.fr:443/etudesslaves/index.php?id=821.
Wąsik, Z. 2001. „General Linguistics in the History of the Language Sciences in Poland: Late 1860s – late 1960s”. W Towards a History of Linguistics in Poland: From the early beginnings to the end of the 20^th century, red. E.F.K. Koerner, i A. Szwedek. Amsterdam/Philadelphia: John Benjamins, 3–51.
Wąsik, Z. 2015. „Ferdinand de Saussure, Charles S. Peirce and Karl Bühler: In search of a common denominator for sign conceptions”. Studia Kulturoznawcze 1(7): 227–246.
Wierzbicka A. 1976. „Leon Zawadowski. «Inductive Semantics and Syntax: Foundations of empirical linguistics»”. International Review of Slavic Linguistics 1(2–3): 385–395.

Leon Zawadowski

1. Biogram

2. Teoria języka i językoznawstwa

3. Składnia i semantyka

Przypisy:

O Projekcie

Indeks terminów